Straszne horrory o szpitalach psychiatrycznych. Czy znacie jakiś bardzo straszy horror o szpitalu psychiatrycznym? Najlepiej taki w którym grupka znajomych próbuje się z niego wydostać:D
Witam, nazywam się Szymon, mam 35 lat. Jestem wielkim fanem horrorów - gier, książek, filmów, creepypast. To wszystko, co powinniście o mnie wiedzieć. Aha, bardzo lubię też podróże po opuszczonych miejscach z kolegami i tematy paranormalne - to jest coś! Kocham adrenalinę, właśnie dlatego taki jestem. Według mnie życie musi mieć smak, a bez strachu, ryzyka, chwili odpoczynku i znowu tak - nie ma ono smaku. Na spokój trzeba sobie zasłużyć. Ale dość już o mnie. Zamierzam opowiedzieć wam o jednej z moich wypraw, gdyż... Nie powiem dlaczego, pewnie już się domyślacie. Wszystkie opowieści o starych psychiatrykach, piwnicach, willach itd. są takie same. Po prostu posłuchajcie: Jak już wspomniałem, w opuszczone miejsca chodziłem z przyjaciółmi: konkretnie z trojgiem. Mirek, Zenek i Klaudia, bo tak się nazywali, byli moimi najlepszymi przyjaciółmi z podstawówki, połączyły nas wspólne pasje. ta historia wydarzyła się podczas naszej trzeciej podróży w opuszczone miejsce, mieliśmy wtedy 12 lat, więc byliśmy naprawdę małymi i głupimi szczylami. Tak, to był stary, opuszczony psychiatryk. Oczywiście krążyły o nim niesamowite legendy, jakoby łaził tam jakiś stary pacjent zza grobu, bla, bla, bla. Nie zadziwiło nas to, gdyż o każdym poprzednim miejscu, które odwiedziliśmy, krążyły podobne legendy. Oczywiście były to straszne bzdury, nic specjalnego oprócz meneli i bezdomnych kotów nas tam nie zaskoczyło. Ech... W każdym razie nie mieliśmy zbyt wielkich nadziei, ale każda taka przygoda i tak była fajna i satysfakcjonująca, przy okazji mieliśmy okazję do zachachmęcenia naprawdę cennych fantów - maszyny, jakieś antyki, te sprawy. Podczas dwóch naszych poprzednich wypraw zdołaliśmy zdobyć 1600 złotych za Atari XL/XE z dwoma dyskietkami - Robbo i River Raid. Gdybyśmy nie mieli tych gier i komputerów w naszych domach, zostawilibyśmy go w naszej tajnej kryjówce i grali na zmianę, ale, że już każdy z nas posiadał takowy komputer w swym domu (naszym hobby były także gry, ale nie "survival horror", ponieważ takowych jeszcze na rynku po prostu nie było), a tak sprawiliśmy radość swojemu koledze, gdyż jego rodzice byli zbyt biedni na taki komputer, a my sprzedaliśmy mu go za naprawdę zaniżoną cenę. Na tą wyprawę także przyszykowaliśmy plecaki, torby i worki, w końcu w coś trzeba fanty chować, a w psychiatrykach były komputery, różne maszyny itd. Nasi rodzice nie mieli nic przeciwko zabieraniu różnych rzeczy z opuszczonych miejsc, ponieważ to nie była nawet kradzież. O dziwo nie mieli też nic przeciwko samemu dziwnemu hobby, którego w tych i teraźniejszych czasach nie zaakceptowałoby zbyt wielu rodziców, małżonków, dziewczyn i chłopaków. Widać mieliśmy szczęście urodzić się w naprawdę spoko rodzinach. Tak czy siak, wyruszyliśmy, niestety nie pamiętam już dokładnej daty naszej wyprawy, ale był to rok 1980 - któryś. Stanęliśmy przed starym, zniszczonym, pobazgranym graffiti budynkiem. Był w dość podobnym stanie, co nasze poprzednie cele. Drzwi były... zamknięte. To było dosyć dziwne, gdyż zwykle nikt nie myśli o zamykaniu i tak rozwalonych obiektów. - Może ktoś zastawił je od środka? - powiedziała Klaudia. - Przecież tu nie ma żadnej klamki! - Ty, Szymek, rzeczywista! - powiedział Zenek akurat do mnie, gdyż to ja byłem mistrzem otwierania zamków. Umiejętności tej nauczyłem się... z gier RPG, których byłem fanatycznym graczem. - Jak ty to otworzysz? - spytał Mirek. - Hmm... Chyba nie mamy wyjścia. Zenek, wywalisz je z bara? - zapytałem. Zenek był najsilniejszym ziomkiem z naszej klasy, w swoim domu miał mini-siłownię, na której ćwiczył przynajmniej 2 godziny dziennie. - Nie ma sprawy! - krzyknął Zenek. Kochał używać swojej siły do rozwalania rozmaitych drzwi. Niestety (przynajmniej według niego) nie robił tego zbyt często, gdyż zawsze staraliśmy się być cicho. Do tej feralnej wyprawy "wywalił z bara" (lub z kopa) tylko dwie pary drzwi w małym domku myśliwskim, podczas naszej pierwszej wyprawy, gdy pękły mi wszystkie improwizowane wytrychy (spinki do włosów, spinacze biurowe). Zenek ruszył z rozbiegu w drzwi, rypnął z całej siły i... odbił się od nich na jakieś dziesięć metrów! Szybko podbiegliśmy do niego. - Zenek, co jest?! - zapytaliśmy wszyscy jednocześnie. - N-n-nie w-w-wiem... - Zenek mówił i zachowywał się tak, jakby wychlał właśnie trzy flachy 0,2 Żołądkowej. - Żeeem się o-odbił oood drzwi... - Wiecie co?!- krzyknęła Klaudia. - Chodźmy stąd!!! - Nie panikuj! - wyburczał do niej Mirek. - Ale... Ja czytałam w książkach o takich dziwnych drzwiach!!! Jeśli po dotknięciu bądź uderzeniu uderzający zachowuje się tak jak Zenek, to są one zaczarowane przez ducha!!! Klaudię przeszły ciary. Bała się tak, jakby takowego ducha właśnie zobaczyła. - Nie dramatyzuj! - krzyknąłem. - Może one są zrobione ze specjalnego szkła odbijającego cegły i pociski? - Mój ojciec był architektem, pokazywał mi coś takiego. Później dowiedziałem się, że nazywa się to plexiglass, wtedy ta technologia dopiero raczkowała. - Eee... - jęczała Klaudia. Najwyraźniej szukała kontrargumentów. - No właśnie! - Krzyknąłem uradowany brakiem argumentów ze strony Klaudii. - Włazimy!!! - Szymek, poczekaj... - Powiedziała Klaudia. - Zobacz, coś jest tu napisane!!! Rzeczywiście. Było tam COŚ napisane. Niedługo dowiedzieliśmy się, co tam było napisane, niestety nic strasznego. - No co tam? - Zenek podszedł do mnie, widocznie już wstał. - Uuu, co to za cyferki? - Kod binarny. - Odpowiedziałem. - Umiesz go odczytać? - zapytał Mirek. - Jasne! - powiedziałem. Kod binarny wyglądał tak: 01001110 01101001 01100101 00100000 01110111 01100011 01101000 01101111 01100100 11000101 10111010 01100011 01101001 01100101 00100000 01100100 01101111 00100000 11000101 10011011 01110010 01101111 01100100 01101011 01100001 00100001 00100001 00100001 00001101 00001010 01010010 01100001 01100110 01100001 11000101 10000010 - Tu jest napisane: Nie wchodźcie do środka!!! Rafał. - Uuu, ale to straszne i creepy! - krzyknęli ironicznie Zenek i Mirek jednocześnie. - Klaudiś, po co ty tak dramatyzujesz? Przed każdym budynkiem, w którym byliśmy, było napisane coś podobnego, ale nigdy kodem binarnym. - Niezły świrus z tego ziomka! - krzyknąłem. - Po co to pisał binarnym? Powalony jakiś! Przecież ktoś mógł nie zrozumieć tej wiadomości i - o zgrozo - wejść tu! - złapałem się teatralnie pięściami za policzki i udawałem przerażonego. Wszyscy się śmiali. Najwyraźniej byłem i jestem dobrym aktorem. - No dobra, ale jak tam wbijemy? - zapytała Klaudia. - No, nareszcie gadasz do rzeczy, ale chyba nie widzisz tego otwartego piwnicznego okienka? - zapytałem znowu ironicznie. Bardzo lubię mówić ironicznie, to daje mi masę frajdy. - Widzę. - powiedziała chłodnym głosem Klaudia. - No to wbijamy! - powiedziałem ze wzruszeniem ramion. Zenek wszedł pierwszy, by obczaić, czy z piwnicy jest jakieś wyjście, zawsze tak robiliśmy, bo pewnie teraz byśmy gnili na pobliskim cmentarzu lub w budynku, w którym prowadziliśmy poszukiwania. To była zawsze najstraszniejsza myśl towarzysząca naszym wyprawom - brak wyjścia... - Otwarte drzwi na korytarz! - krzyknął Zenek. Weszliśmy do środka, bo teraz zauważyliśmy, że na okienko każdy z nasz może wspiąć się indywidualnie. - Obczajmy tą piwnicę, może znajdziemy jakieś fanty! - krzyknął Mirek. Piwnica wyglądała standardowo dla tego typu budynków. Tynk odpadający z biało-brązowych ścian, rozwalone zielone drzwi wyjściowe, samo okienko wybite, półki pełne jakichś niezidentyfikowanych dziadostw. Jak już mówiłem - standard. - Wow, ale to sztampowe! - powiedziała Klaudia z grymasem na twarzy. - Masz rację. - powiedzieliśmy ja, Mirek i Zenek. - Straszna sztampa. - Dobra, dosyć mam gapienia się na jakieś przegniłe i walące czymś ściany! - powiedziałem. - Wyjdźmy na korytarz! W korytarzu zauważyliśmy masę drzwi. Postanowiliśmy odwiedzić każde z nich. - Dobra, otwieramy pierwsze z brzegu! - powiedziała Klaudia. - Szymek, looknij, czy nie ma jakichś kodów na drzwiach! - zaproponowal Mirek. - Spoko, w ogóle dobry pomysł. - skomplementowałem Mirka. Na drzwiach, przed którymi staliśmy, nie było żadnych kodów, znaków, niczego. Po prostu zwykłe drzwi. - Dobra, nagapiłeś się? - zapytał ironicznie Zenek. - W takim razie otwieram, hehehe! Trzeba przyznać, że miał i nadal ma górnolotne poczucie humoru. Otworzył drzwi. W środku nie było nic oprócz ścian i koljnych drzwi. Były one zamknięte, ale zauważyłem na nich kod binarny. 01000001 01100010 01111001 00100000 01110100 01110101 00100000 01110111 01100101 01101010 11000101 10011011 11000100 10000111 00101100 00100000 01110000 01101111 01110100 01110010 01111010 01100101 01100010 01110101 01101010 01100101 01110011 01111010 00100000 01101011 01101100 01110101 01100011 01111010 01100001 00100000 01111010 00100000 01110011 01100001 01101100 01101001 00100000 01000011 00110001 00110110 00100001 Uprzedając pytania kolegów i koleżanki, odczytałem na głos tekst: - Tu jest napisane: Aby tu wejść, potrzebujesz klucza z sali C16! - No to teraz trzeba szukać sali C16? - zapytał retorycznie Zenek. - Może zostawmy te drzwi w chorobę? - to też było pytanie retoryczne, całą naszą czwórkę zżerała ciekawość! Wyszliśmy na korytarz. Przeglądaliśmy wszystkie pokoje, wertowaliśmy napisy ze wszystkich drzwi, ale nie mogliśmy znaleźć nigdzie pokoju C16. Znaleźliśmy za to: - 5 strzykawek - 300 złotych - kartridż z grą Space Invaders razem z konsolą Atari 2600 (tą konsolę także każdy z nas posiadał) - jakieś sprzęty medyczne - wnętrzności starego komputera - 4 komórki Nokia 3310 (je wzięliśmy) - To wszystko jest warte kilka tysi, ale my przyszliśmy tu po co innego! - Zenek powiedział to, opierając się o ścianę, która nagle odsunęła się za nim. Na odsłoniętych drzwiach widniał napis: "Pokój C16. TYLKO DLA PERSONELU! NIE WCHODZIĆ!" Napis "Tylko dla personelu! Nie wchodzić!" przybity został do drzwi deskami. - My widocznie od teraz jesteśmy personelem! - zachichotała Klaudia. - Racja, Klaudi. - przytaknąłem. - Wbijamy! W pokoju było ciemno jak w nocy spędzanej w piwnicy ze zgaszonym światłem. - Dobra, nie ma co się kisić w tej mroczności i ciemności, zapalamy światło. - powiedział Zenek. W krótką chwilę ogromny korytarz rozświetliły światła czterech latarek. - Eeeeeee... - Mirek wybałuszył oczy tak, że prawie wypadły mu z orbit. - jak my tu mamy w takiej wielgachnej parceli znaleźć klucz? - Tego nie wiem. - odpowiedziałem mu. Psychiatryk okazał się czterokrotnie (!!!) większy niż z zewnątrz. Dowiedzieliśmy się tego, gdy musieliśmy zejść po schodach, przekraczając drzwi prowadzące do "pokoju" C16, który okazał się korytarzem z gargantuiczną ilością pokoi. Tak jak wcześniej czytaliśmy informacje napisane na drzwiach. Na każdych widniał taki sam napis, jak na wejściu do korytarza. - Ech, po prostu wbijajmy do każdego po kolei! - powiedział zirytowany Mirek gdzieś w połowie korytarza. Weszliśmy do pierwszego pokoju. Pusto. W drugim tak samo. W trzecim też. W czwartym. W piątym. W szóstym. W siódmym. W ósmym. W dziewiątym. W dziesiątym. W jedenastym. W końcu powiedzieliśmy: DOŚĆ! Gapiliśmy się przelotnie na każde drzwi. Ten sam napis. Ten sam napis. Ten sam napis! TEN SAM NAPIS!!! Doszliśmy w końcu do końca korytarza. Byliśmy wnerwieni i wyczerpani. Na drzwiach napisane było: "Pokój C16. Doszliście daleko, ale proszę, nie wchodźcie!" Dalsza część tekstu napisana została kodem binarnym. 01001110 01101111 00100000 01100001 01101100 01100101 00100000 01100011 11000011 10110011 11000101 10111100 00101100 00100000 01101010 01100101 11000101 10011011 01101100 01101001 00100000 01100011 01101000 01100011 01100101 01100011 01101001 01100101 00100000 01110111 01100101 01101010 11000101 10011011 11000100 10000111 00101100 00100000 01110100 01101111 00100000 01110111 11000101 10000010 01100001 11000101 10011011 01101110 01101001 01100101 00100000 01110100 01110101 00100000 01101010 01100101 01110011 01110100 00100000 01101011 01101100 01110101 01100011 01111010 00101110 00101110 00101110 - Dobra, dobra, napisali tu: No ale cóż, jeśli chcecie wejść, to właśnie tu jest klucz... - przeczytałem uradowany. - TAAAAAAAK!!! - krzyknęliśmy wszyscy tak, że było nas pewnie słychać przy drzwiach psychiatryka. - Ciiicho... - szepnęła Klaudia. - Nie wydzierajcie się tak...! - Okej, okej, spoko. - odpowiedzieliśmy jej kolektywnie. Wzięliśmy klucz leżący na środku kolejnego pustego pokoju i wróciliśmy do pokoju z zamkniętymi drzwiami. Otworzyliśmy je. Ukazał nam się kwadratowy korytarz. Na każdej ścianie znajdowały się po dwie pary drzwi. Postanowiliśmy otworzyć pierwsze po lewej. Żadnych napisów nie stwierdzono. Pokój nie był pusty. Na samym środku stał stołek oświetlony żarówką (co było niewiarygodne, no bo kto dostarczałby prąd do opuszczonego miejsca?), na nim znajdowała się kartka. Napisana kodem binarnym, no bo czym innym? 01011010 01100001 01110011 01111010 01101100 01101001 11000101 10011011 01100011 01101001 01100101 00100000 01101010 01110101 11000101 10111100 00100000 01001110 01000001 01010000 01010010 01000001 01010111 01000100 11000100 10011000 00100000 01100100 01100001 01101100 01100101 01101011 01101111 00101100 00100000 01100001 01101100 01100101 00100000 01000010 11000101 10000001 01000001 01000111 01000001 01001101 00100000 01110111 01100001 01110011 00101100 00100000 01111010 01100001 01110111 01110010 11000011 10110011 11000100 10000111 01100011 01101001 01100101 00100001 00100000 01001110 01101001 01100101 00100000 01100011 01101000 01100011 01100101 01100011 01101001 01100101 00100000 01111010 01101111 01100010 01100001 01100011 01111010 01111001 11000100 10000111 00100000 01110100 01100101 01100111 01101111 00101100 00100000 01100011 01101111 00100000 01111010 01110010 01101111 01100010 01101001 01101100 01101001 00100000 01110111 00100000 01110100 01111001 01101101 00100000 01101101 01101001 01100101 01101010 01110011 01100011 01110101 00100000 01101101 01101111 01101001 00100000 01101011 01101111 01101100 01100101 01100100 01111010 01111001 00100001 - Zaszliście już NAPRAWDĘ daleko, ale BŁAGAM was, zawróćcie! Nie chcecie zobaczyć tego, co zrobili w tym miejscu moi koledzy! - przeczytałem. Nudziło mnie to już. - Aha. Ten gość jest naprawdę dobry w zniechęcaniu ludzi do eksploracji opuszczonych terenów. Wyjdźmy stąd! - Klaudia była naprawdę zesrana. Zaczynało nas to irytować, choć w głębi serca nawet my byliśmy zesrani. - Oj, przestań dramatyzować! - powiedział Zenek, machający w międzyczasie pogardliwie ręką. - No właśnie, Klaudiś, jak się boisz, to poczekaj na zewnątrz! - Mirek powiedział tak, bo wiedział, że po tych napisach Klaudia w życiu nie zostanie sama obok "nawiedzonego i strasznego budynku". - N-n-nieee!! - Klaudia zapiszczała jak typowa landryna widząca mysz. - Ekhem... - zwracałem na siebie uwagę. - Podobno mieliśmy być cicho! - powiedziałem z pogardą godną Zenka. - Ech. - westchnęła Klaudia. - Zapomnijmy o tym... Obszukaliśmy kolejne drzwi, żadnych napisów. Weszliśmy tam. Pusto. Kolejne drzwi. Napisów: brak. Czwarte drzwi. Pusto. Piąte drzwi: pusto. Szóste drzwi: pusto! Drzwi siódme, zaraz obok tych, którymi weszliśmy. Napis: "NIE WCHODZIĆ!!! BŁAGAM!!!" - Bingo! - powiedział Mirek. Weszliśmy. Odkryliśmy kolejny korytarz. Tym razem były w nim tylko trzy pary drzwi. Tradycyjnie: weszliśmy do pierwszego pokoju od lewej. Na drzwiach nie było i tym razem żadnych napisów. Pokój nie był pusty. Na ścianach były wycinki z gazet. "W zamkniętym szpitalu psychiatrycznym straszy!" "Duchy w psychiatryku!" "Nawiedzony psychiatryk!" Te słowa i inne ich wariacje pochodziły z nagłówków wcześniej wspomnianych gazet. Zaczęliśmy to wszystko czytać, coraz bardziej przechodziły nas ciary. "Wielu ludzi tam weszło. Nigdy nie wróciło." "Tam przeprowadzano podobno okropne eksperymenty!" "W nocy słychać tam okropne hałasy!" - Wiecie co, wyjdźmy z tego pokoju! - zaproponowałem szybko. Po wyjściu ja i Klaudia szliśmy przodem, a Zenek i Mirek byli do nas odwróceni tyłem. Nie wiem, czy o tym wspominałem, ale miało to cele obronne. Chcieliśmy wyczaić, czy odtąd nie śledzi nas jakiś duch. Weszliśmy do pokoju po prawej. Liczba napisów na drzwiach: zero. W pokoju wykopany był ogromny prowizoryczny tunel. Na scianie koło tunelu stało sobie kilka młotków i kilofów. Wzięliśmy je, ponieważ chcieliśmy mieć coś do obrony i w wypadku, gdybyśmy musieli dalej kopać przejście kończące wspomniany wcześniej tunel. - Dobra, zwiedzamy ten pokój na wprost i leziemy potem tym tunelem, co nie? - powiedział ze strachem w głosie Zenek. Jego słowa i ton wyrażały w stu procentach nasze myśli. Na drzwiach widniał napis, lecz nie był on wykonany kodem binarnym: "Ten eksperyment się im nie udał. Proszę, po raz ostatni proszę, nie wchodźcie tu. Proszę was ja, Rafał. NIE WCHODŹCIE TU!!!" - Eee, wy nadal macie ochotę tu wchodzić, bo ja się rozmyśliłem... - powiedział dygocący Mirek. - T-to n-na p-pewno jakieś szaleńcze boho-ma-ma-mazy... - wydukał z trudem Zenek. - Wbijamy... W pokoju rzeczywiście zauważyliśmy coś, czego w życiu nie chcielibyśmy zobaczyć i co odcisnęło nam się w pamięci do końca życia. Śmierdziało tu trupami. Trupy też było widać. Były to trupy małych dzieci. Porzygaliśmy się. Te potwory, które to zrobiły... Co za dziadostwo, szaleństwo, okrucieństwo... W tym momencie to ja miałem ochotę ich zabić. Nagle zobaczyliśmy karteczkę z napisem... "Mówiłem wam." - On... BLEEEEEE!!! - kolejna salwa Klaudii poszła na podłogę. - Miał... Rację... Chodźmy... - wydusiła z siebie z trudem. - Poczekaj, zaszliśmy daleko, muszę dowiedzieć się, co tu się stało! - emanowałem wściekłością. Nigdy nie miałem szacunku do morderców. Przynajmniej dla tych, którzy mordowali bez powodu lub dla zabawy... Dlatego nigdy nie lubiłem Jeffa the Killera, który zabijał z powodu "dziwnego uczucia". Dlatego miałem ochotę ich zabić. Bo miałem powód. Ale nie zabiłem. Nie jestem takim ścierwem jak oni. - Dobra, przeszukamy to... - powiedział niepewnie Mirek, wyrywając mnie z kontemplacji. Znalazłem masę informacji o... eksperymentach, chipach kontrolujących umysł, jakichś naukowych gównach... - Dobra, wychodzimy to i idziemy do psów, co nie? - zaproponowałem. - No pewnie! - odkrzyczał Zenek. - Co za zdupysyny! Był oburzony tak samo jak ja. Poszliśmy do pokoju na prawo, aby zbadać ten tunel. Było to wyjście. Udało się. Ale nie do końca. Powróciliśmy tam razem z policją. Pokazaliśmy im wszystko. Oni odszukali tych ludzi i skazali na dożywocie. My jednak nie skończyliśmy tamtego rozdziału. Ja nie skończyłem. Siedzieliśmy u mnie w domu i graliśmy w River Raid, w międzyczasie rozmawiając. - CHCESZ TAM WRÓCIĆ?! - krzyknął Mirek. - CHYBA CIĘ POWALIŁO! - Nie, ja... - tu połknąłem ślinę. - Odkryłem coś, o czym wam nie powiedziałem. - A co odkryłeś? Czemu nam o tym nie powiedziałeś, ty łosiu? Czemu wraczasz do tego tematu?! - Klaudia, jak to dziewczyna, zalała mnie toną pytań. Tym razem nie miałem do niej pretensji, zwłaszcza że widziałem, że Zenek i Mirek chcieli zadać te same pytania. - Pamiętacie, że po waszym wyjściu zostałem w tym pokoju jeszcze minutę? Obmacywałem wtedy wszystkie płytki w ścianach, gdyż ogarnęło mnie przeczucie, że może coś tam być. I rzeczywiście było. Znalazłem tam tajne przejście. Jeszcze raz zadzwoniliśmy po policję i wróciliśmy tam... Poszliśmy tam z trzyosobowym patrolem policji. Otworzyłem sekretne przejście. Były tam schody. Schodziliśmy jakieś trzy minuty. Trafiliśmy do jakiegoś ciemnego pomieszczenia. Zapaliliśmy latarki. To, co nam się ukazało, było naprawdę zaskakujące. Był to szkielet siedzący na krześle. Był odwrócony do nas przodem, w kościstej dłoni trzymał kartkę. Napisane na niej było: "Trafiliście. Teraz w końcu mam spokój:)" Spoczywaj w pokoju, kimkolwiek byłeś, Rafale. Ciąg Dalszy Nastąpi...🍏 Zostań Zielonym Wspierającym! - https://tiny.pl/9g4s9🍺 Daj napiwek i wyświetl swoją wiadomość na ekranie - https://tipply.pl/u/wagonMuzyka wykorzystana w Zdjęcie ilustracyjne. / foto: Picryl REKLAMA Media podają nieoficjalnie, że w szpitalu psychiatrycznym na Mazowszu 56-letni pensjonariusz zaatakował 79-letniego mężczyznę. O sprawie informują Polsat News i RMF FM. W mazowieckim szpitalu psychiatrycznym doszło do morderstwa. Według nieoficjalnych informacji to 56-letni pensjonariusz zaatakował 79-letniego mężczyznę, który przebywał z nim w tej samej, niemonitorowanej sali. Podejrzany o morderstwo został już zatrzymany przez policję. – Trwają czynności – poinformowała rzeczniczka Prokuratury Okręgowej Warszawa-Praga Katarzyna Skrzyczkowska. REKLAMA Oględziny z udziałem prokuratora i biegłego mają zostać przeprowadzone na miejscu dziś w okolicach południa. Na ten moment nie ma żadnych bardziej szczegółowych informacji w sprawie. Źródło: RMF FM, Polsat News REKLAMA Outlast 2 (PC) na platformę Steam to cyfrowy klucz pozwalający na pobranie produktu — nie zawiera pudełka. Cena dotyczy wersji cyfrowej produktu. Pierwsza części Outlast była niepokojącą wycieczka po zrujnowanym szpitalu psychiatrycznym. W Outlast 2, odwiedzisz pola kukurydzy w Arizonie, znajdujące się w małym, odludnym miasteczku
Najlepsza odpowiedź Catallena odpowiedział(a) o 14:28: Grave encounters - tyt. ang. Grave encounters 2 jest Park (2012)The Hospital (2013) [LINK] Haunting of HelenaGothika (2003) Odpowiedzi oskaras odpowiedział(a) o 14:14 filmów nie znam, ale znam grę horror, możesz obejrzeć na YouTub'ie, nazywa się Outlast blocked odpowiedział(a) o 14:17 blocked odpowiedział(a) o 20:23 DelikatnaDom obłąkanychDziewiąta sesjaGothikaGrave EncountersMadhouseNieuleczalny strachNie zaglądaj do piwnicyTrupi lochW moich snach Oddział (The Ward) :3 polecam ;* Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
Ilona Felicjańska zamknięta w szpitalu psychiatrycznym! Znów jest na odwyku - opinie czytelników. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za komentarze Internautów do artykułu: Ilona Felicjańska zamknięta w szpitalu psychiatrycznym! Znów jest na odwyku. Jeżeli uważasz, że komentarz powinien zostać usunięty, zgłoś go za pomocą— W szpitalu psychiatrycznym byłam trzykrotnie i to nie jest tak, że siedzą tam sami wariaci, a na korytarzach słychać wrzaski rodem z horroru. To przede wszystkim miejsce, w którym można otrzymać pomoc — mówi 19-letnia Krysia Piątkowska, która chce uwrażliwić Polaków na kwestie problemów psychiatrycznych. Materiał powstał w ramach innowacyjnego europejskiego projektu ENTR. Krysia wspomina, że choć miała liczne epizody depresyjno-lękowe, z początku nikt nie wiedział, co jej dolega, bała się też reakcji rodziców. Ci wykazali się dużym zrozumieniem i empatią — Szpital psychiatryczny to miejsce, w którym osoby w potrzebie otrzymują pomoc, bez której nie mogłyby funkcjonować — mówi Krysia i przyznaje, że sama była przerażona, gdy trafiła tu pierwszy raz — Jest jednak kilka rzeczy, których mieć nie wolno, a są nimi długie paski, ostre przedmioty czy sznurówki. Kable do ładowania telefonów zawsze musimy oddawać na noc po to, aby żaden z pacjentów nie zrobił sobie krzywdy — opowiada — Lekarze i pielęgniarki pracują po kilkanaście godzin bez przerw, przez co — choć bardzo tego naprawdę chcą — nie są dostatecznie uważni na nasze problemy Ten artykuł jest częścią projektu ENTR realizowanego przez Onet, Noizz i partnerów z całej Europy. Dowiedz się więcej z Facebooka, Instagrama, YouTube'a i na Krzysztof Tragarz: Pokazujesz na TikToku, jak wygląda życie pacjentów szpitala psychiatrycznego. Skąd ten pomysł? Krysia Piątkowska: Opowiadam na TikToku o zdrowiu psychicznym, by destygmatyzować szpitale psychiatryczne i chęć sięgania po pomoc psychiatryczną. Chcę pokazywać, że to nie powinien być dla nikogo powód do wstydu. To nie jest tak, że w szpitalach psychiatrycznych siedzą sami "wariaci", a na korytarzach słychać wrzaski rodem z horroru. To przede wszystkim miejsce, w którym można otrzymać pomoc. Wierzę, że forma, w jakiej to pokazuję, sprawi, że choć kilka osób zrozumie, jak tak naprawdę wyglądają oddziały dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Co takiego wydarzyło się w twoim życiu, że trafiłaś do szpitala psychiatrycznego? Choruję od wielu lat. Miałam w swoim życiu liczne epizody depresyjno-lękowe, ale z początku nikt tak naprawdę nie wiedział, co mi dolega. Pamiętam, że mój pierwszy pobyt w szpitalu wydarzył się po tym, kiedy nie umiałam poradzić sobie z myślami samobójczymi. Miałam też w tym czasie problemy z samookaleczaniem i zwyczajnie nie radziłam sobie w życiu. Potrzebowałam szybkiej diagnozy. Podczas pierwszego pobytu w szpitalu okazało się, że zmagam się również z zaburzeniami osobowości. Dalszą część tekstu znajdziesz pod materiałem wideo: Pamiętasz, kiedy zaczęły się twoje problemy i kiedy po raz pierwszy zwróciłaś się o pomoc? Mam 19 lat, a po pomoc po raz pierwszy zwróciłam się w wieku lat 16. Był to moment, w którym pojawiły się myśli samobójcze. Z początku nikomu o tym nie powiedziałam i sama zgłosiłam się do szkolnego psychologa. Podczas jednego z takich spotkań usłyszałam, że najlepiej byłoby, gdybym trafiła na terapię. Nie sprzeciwiałam się temu pomysłowi, ale bardzo bałam się tego, co powiedzą rodzice. Na szczęście wykazali się oni dużym zrozumieniem i empatią. Rozpoczęcie terapii nie było dla mnie łatwe, ale poczułam wtedy nadzieję, że może być ze mną lepiej. To na terapii zasugerowano ci wizytę u lekarza psychiatry? Tak. To był 2019 r. Moja terapeutka stwierdziła, że przydałaby mi się pomoc farmakologiczna. Podczas pierwszej wizyty zaczęłam przyjmować leki antydepresyjne i mój stan znacząco się poprawił, ale tylko na chwilę. Kilka miesięcy później wróciłam do szpitala i znów przez pewien czas wszystko było w porządku, ale w grudniu 2021 r. zdecydowałam, że muszę udać się do szpitala po raz kolejny. Czułam, że muszę sobie pomóc, a przy okazji nie chciałam po raz kolejny obarczać poczuciem winy moich najbliższych. Wyszłam ze szpitala kilka dni temu i mam poczucie, że nareszcie wszystko jest tak, jak powinno. Codzienność w szpitalu psychiatrycznym Chcesz pokazywać, jak szpitale psychiatryczne wyglądają naprawdę i podkreślasz, że nie są to miejsca tak przerażające, jak nieraz jest to pokazane w filmach. Niemniej zastanawiam się, czy przed pierwszym twoim pobytem w szpitalu towarzyszył ci strach? Oczywiście, że się bałam. Jak za pierwszym razem szłam do szpitala, byłam przerażona. Wprawdzie słyszałam już wcześniej o tym, jak to wszystko wygląda, bo mam w rodzinie osoby, które były w takim szpitalu, ale mimo to strach był ogromny. Moje nastawienie zmieniło się po pierwszym pobycie, bo okazało się, że wszyscy tam potrzebują pomocy i doskonale się ze sobą rozumieją. Wiedzieliśmy też, że nasz stan psychiczny zwyczajnie nie pozwala na funkcjonowanie "na zewnątrz". O krzykach i zapinaniu w pasy słyszymy w mediach niemal od zawsze, a ja chciałabym, aby moje filmy na TikToku pokazywały, jak jest naprawdę. Szpital psychiatryczny to miejsce, w którym osoby w potrzebie otrzymują pomoc, bez której nie mogłyby normalnie funkcjonować. Personel pozwala ci nagrywać filmy z oddziału, niejednokrotnie z udziałem innych pacjentów. Czy jest coś, czego w szpitalu nie wolno wam robić? To zależy od oddziału. Na oddziałach młodzieżowych i dziecięcych nie można mieć telefonów, które mają kamery i dostęp do internetu, ale na oddziałach dla dorosłych nie ma z tym najmniejszego problemu. Jest jednak kilka rzeczy, których mieć nie wolno, a są nimi długie paski, ostre przedmioty czy sznurówki. Kable do ładowania telefonów zawsze musimy oddawać na noc po to, aby żaden z pacjentów nie zrobił sobie krzywdy. W każdym pomieszczeniu — poza łazienkami — są umieszczone kamery, dzięki którym personel stale nas kontroluje. Jak wygląda typowy dzień na takim oddziale? To też zależy od szpitala. W każdym było inaczej. W szpitalu publicznym dla dorosłych zazwyczaj wygląda to tak, że rano jemy śniadanie, następnie przyjmujemy leki, a później rozpoczyna się terapia zajęciowa, która trwa przez kilka godzin. Następnie przychodzi czas obiadu i leków, trochę czasu wolnego i spotkania z terapeutami. Pod koniec dnia kolacja, wieczorna toaleta i sen. Tak naprawdę przez większość czasu robimy to, co chcemy. W każdym szpitalu jest telewizor, pokój wspólny i co ciekawe — palarnia. To jedyne oddziały w kraju, na których można palić. Wynika to oczywiście z faktu, że my takiego oddziału nie możemy opuszczać. Co było dla ciebie największym zaskoczeniem, jeśli chodzi o szpitale psychiatryczne? Pytam zarówno o te negatywne, jak i pozytywne zaskoczenia. Plusem jest zdecydowanie to, że zauważyłam, że w tym miejscu rzeczywiście można otrzymać pomoc i że to pacjenci są dla siebie największym wsparciem. Te relacje bardzo mnie podbudowały i to po części dzięki nim przełamałam się i zaczęłam opowiadać o swoich doświadczeniach. Jeśli chodzi o negatywny aspekt szpitali psychiatrycznych, muszę powiedzieć, że cały system jest po prostu bardzo niewydolny. Lekarze i pielęgniarki pracują po kilkanaście godzin bez przerw, przez co — choć bardzo tego naprawdę chcą — nie są dostatecznie uważni na nasze problemy. To są tylko ludzie i — moim zdaniem — powinni być traktowani jak ludzie, a niestety rzeczywistość jest nieco inna. Na oddziałach dla dorosłych trzeba też bardzo pilnować swoich rzeczy. Kradzieże są na porządku dziennym. "Cieszę się, że coraz więcej młodych osób nie boi się sięgać po pomoc" Czy z twojego doświadczenia dostęp do terapii dla ludzi młodych jest łatwy? Coraz więcej gwiazd mówi o tym, że korzystało kiedyś z takiej pomocy, ale wielu osobom wciąż kojarzy się to głównie z ogromnymi kosztami. Uważam, że kiedy o terapiach mówią osoby, które mają dużą publikę, to jest to super i mam nadzieję, że w przestrzeni publicznej będzie takich osób coraz więcej. Nie dziwię się temu, że młodzi boją się sięgać po pomoc ze względu na koszty, ale jeśli ktoś naprawdę tej pomocy potrzebuje, warto dowiedzieć się, jak wygląda kwestia dostania się na terapię w ramach NFZ, choć warto wiedzieć, że kolejki są często dość długie. Tam również są superterapeuci, którzy naprawdę chcą i mogą pomóc. Cieszę się, że ten temat coraz częściej pojawia się w mediach, bo dzięki temu młodzi ludzie nie boją się sięgać po pomoc, ale wciąż uważam, że mamy dużo do zrobienia nie tylko w kontekście uświadamiania, ale również w kontekście prawnym i politycznym. Najbardziej wkurza mnie, kiedy słyszę, że młode pokolenie jest słabe psychicznie, bo wszyscy szukają teraz pomocy terapeutów. Kompletnie się z tym nie zgadzam. Wydaje mi się, że jedyną rzeczą, która różni nas od pokolenia naszych rodziców, jest fakt, że my rozumiemy, jak bardzo ważne jest zdrowie psychiczne i zwyczajnie chcemy o nie dbać. Podobnie jak dbamy o nasze zdrowie fizyczne. W szpitalu psychiatrycznym byłaś kilkukrotnie. Czy na podstawie tych doświadczeń możesz ocenić, z jakimi problemami młode osoby zgłaszają się po pomoc najczęściej? Nie ma na to pytanie jasnej odpowiedzi, ale bardzo często na oddziałach spotykałam młode osoby, które cierpiały na skutek przeżyć z dzieciństwa czy relacji z rodziną. To ważne, aby zrozumieć, że niestety młodzi ludzie są do pewnego momentu zależni od swoich rodziców i jeśli nie zaczniemy edukować starszych pokoleń w tym, że terapia nie jest czymś złym i że nie powinni się wstydzić, kiedy dziecko prosi o taką pomoc, to droga do sukcesu będzie jeszcze bardzo długa. Mam ogromną nadzieję, że w naszym pokoleniu jest inaczej i że nasze dzieci nie będą musiały już się tego wstydzić. Życzyłabym sobie, aby kolejne lata przełożyły się na jeszcze większą świadomość społeczną w dziedzinie zdrowia psychicznego. ENTR to nowa przestrzeń dla otwartej i autentycznej dyskusji o teraźniejszości oraz przyszłości młodych Europejczyków. Jego celem jest przede wszystkim wspieranie dialogu na temat głównych problemów młodego pokolenia przy jednoczesnym uwzględnieniu wszystkiego, co czyni je różnorodnym, a także pielęgnowanie świadomości jego europejskiej tożsamości. Wielka rezygnacja. Czym jest zjawisko Big Quit? Obejrzyj materiał ENTR_pl: Kimberly dowiaduje się o tragedii lotniczej sprzed roku i nawiązuje kontakt z jedyną ocalałą z niej osobą, Clear Rivers , która obecnie przebywa w szpitalu psychiatrycznym. Pomimo początkowej niechęci, Clear decyduje się pomóc Kimberly. Następne wideo anuluj Odblokuj dostęp do 10567 filmów i seriali premium od oficjalnych dystrybutorów! Oglądaj legalnie i w najlepszej jakości. Nie kupuj kota w worku! Wypróbuj konto premium przez 14 dni za darmo! Dodał: ewa23 1966 rok. Noc. Nad Nord Bend przechodzi nawałnica. Coś niematerialnego przemyka korytarzami szpitalnego oddziału psychiatrycznego. Zatrzymuje się przed drzwiami izolatki, w której przebywa młoda dziewczyna. Szpitalną ciszę rozdziera przejmujący krzyk. pokaż cały opis / 5 Oceny: 3 Lubisz ten film?Poleć go znajomym Embed na stronę Zgłoś naruszenie Włącz dostęp do 10567 znakomitych filmów i seriali w mniej niż 2 minuty! Nowe, wygodne metody aktywacji. Testuj przez 14 dni za darmo! Komentarze do: Szpital ( horror ) Psychiatryczny Najlepsze komentarze Najlepsze komentarze Najnowsze komentarze anonim192 (*.*. wysłano z 2021-12-01 21:57:21 +2 dobre , puscilem klocka i czymam go w majtkach. Polecam kazdemu elo ziom zbudujmy dzieciom hehe kazdy wie co co ocb wie Rrruuuu.. Odpowiedz EwelinaGrijzen 2022-05-30 17:49:45 0 Gniot. Nie dotrwałam do końca Odpowiedz anonim139 (*.*. 2022-05-25 23:24:52 0 Kurde spadła z 2go piętra i jej się nagle polepszyło to się nazywa terapia wstrząsowa i po co piguły jak można tak wyleczyć he he ogólnie Polecam fajne laski są to i się przyjemniej ogląda. Odpowiedz anonim192 (*.*. wysłano z 2021-12-01 21:37:12 0 ja napisze wam komentarz jak inni nie umiom rozwale im flaki bedom jeszcze pisac, ale mordy jiz ich pociete i flaki kipiom s mym hiuju Odpowiedz anonim164 (*.*. 2021-11-07 15:02:26 0 bishop Odpowiedz ewa-cyganek 2021-11-08 11:14:22 +2 @anonim164: dobry obejrzałam kawałek i trzyma w napięciu -miłego oglądania Odpowiedz anonim139 (*.*. 2022-05-25 23:27:27 +1 @ewa-cyganek: Przynajmniej 1 normalny komentarz Pozdrawiam Odpowiedz Pokaż wszystkie odpowiedzi [1] 1080p00:52 Następne wideo: Martin Lewandowski: Moja oferta dla Szpilki jest aktualna Autoodtwarzanie następnego wideo on off 01:26:17 Szaweł droga do damaszku ewa-cyganek 25:12 Tajemnica Sagali - 2Magiczny Kamień ewa-cyganek 25:06 Tajemnica Sagali - 3 Wtajemniczeni ewa-cyganek 25:04 Tajemnica Sagali - 4 Trzecia Część Mocy ewa-cyganek 25:08 Tajemnica Sagali - 5 Posłańcy Ognia ewa-cyganek 25:10 Tajemnica Sagali - 6 Zatoka Mgieł ewa-cyganek 25:06 Tajemnica Sagali - 8 Szkoła Magów ewa-cyganek 23:52 Tajemnica Sagali - 9 Pojedynek Czarodziejów ewa-cyganek 24:27 Tajemnica Sagali - 10 Czarny Książę ewa-cyganek 24:57 Tajemnica Sagali - 11 Najkrótszy Dzień ewa-cyganek 25:08 Tajemnica Sagali - 12 Kamień Saturna ewa-cyganek 25:02 Tajemnica Sagali - 13 Labirynt Snów ewa-cyganek 25:04 Tajemnica Sagali - 14 Wszystkie Części Mocy ewa-cyganek 25:13 Tajemnica Sagali - Odcinek Mały czarodziej ewa-cyganek 720p 10:01 TALL GREY ALIEN WITH FLYING SAUCER CAUGHT ON WOODS!!! 25th August 2018!! ewa-cyganek 1080p 49:22 Thomas Anders - Strong (2010) [Full Album] ewa-cyganek 04:38 Tomasz Karolak - Zabiore Cie.. ewa-cyganek 1080p 13:25 Top 5 UFO Sightings ewa-cyganek 1080p 14:03 Top 5 UFO Sightings 2019 Proof Positive Great Footage ewa-cyganek 1080p 14:57 Top 5 UFO Sightings 2019 What Is It ewa-cyganek 04:57 Tradycyjne spotkanie niepełnosprawnych ewa-cyganek 720p 06:27 #2 Tajemnicze saszetki z Fortnite [PL] | Asasyn08 Asasyn08 1080p 10:10 Trelinka u Szwagra - Video Dowcip Śmiechawa TV 1080p 02:21 Ławeczka - odcinek #6 Ławeczka Progr... Ostatnio komentowane: anonim skomentował Firewall LEKTOR PL SD slaweksmyk-inter-wp skomentował Club Winx sezon 8 Dubbing PL #24 anonim skomentował JAK LUDZIE MAJĄ ŻYĆ huafhdqlwrho skomentował Di4ri [s01e11] anonim skomentował The. Gray. Man. anonim skomentował ETERNALS 2021 POLSKI Dubbing Zwiastun #2 anonim skomentował Firestarter (Napisy pl) anonim skomentował ETERNALS 2021 POLSKI Dubbing Zwiastun #2 anonim skomentował ETERNALS 2021 POLSKI Dubbing Zwiastun #2 anonim skomentował Zapukaj do moich drzwi odc 147 slaweksmyk-inter-wp skomentował Club Winx sezon 8 Dubbing PL #23 slaweksmyk-inter-wp skomentował Club Winx sezon 8 Dubbing PL #17 OnlyWideo skomentował Spare Me, Great Lord - 12 NAPISY PL (ShindeSubs) anonim skomentował ETERNALS 2021 POLSKI Dubbing Zwiastun #2 anonim skomentował Trudne sprawy - Odcinek 187 anonim skomentował Trudne sprawy - Odcinek 187 patrystrol skomentował Arktyczna Stacja Zebra. (1986) anonim skomentował Polski cukier WYPAROWAŁ (zgadnijcie dokąd?... ) (27. 07. 2022) Freud_is_out_and_Foucault_is_in skomentował Baise Moi - Uwaga Film 2000 18+ anonim skomentował Zapukaj do moich drzwi odc 147 n7wgzb.